Ik ben Robin Takken, 20 jaar en ik heb een darmaandoening. Toen ik 17 was kreeg ik de diagnose Fibromyalgie. Dit is bij mij gepaard gegaan met PDS, prikkelbaar darm syndroom. Ik kon dit heel lang niet accepteren en zijn er echt momenten dat ik baal dat ik dit nou eenmaal heb. Ik neem jullie mee hoe ik hier mee om ben gegaan.
Dit verhaal start eigenlijk nog eerder dan toen ik 17 was. Als sinds de basisschool ervaarde ik klachten van fibromyalgie en PDS, maar als kind sta je daar niet echt bij stil. Daarom begon het pas op de middelbare school op te vallen. Veel buikpijn na de grote pauze, als ik een goede lunch op had. Dit gebeurde niet een enkele keer, maar was veel vaker dan dat. Maar omdat er nooit over gepraat werd, dacht ik dat iedereen dit wel zou hebben. Ik had niet alleen buikpijn na het eten, maar ik moest vaak ook gelijk naar de wc als ik had gegeten. Het vervelende daarvan was is dat we op school waren en poepen doe je niet op school, want dat was raar. Dus dan deed ik niet en wachtte ik dat mijn lessen voorbij waren. Gelukkig had ik na de grote pauze vaak niet zo veel lessen meer, maar dat was soms wel anders. Dan melde ik mij ziek en ging ik naar huis of at ik thuis en ging ik daarna weer naar school.
Pas toen ik mijn havodiploma had gehaald begonnen de fibromyalgie klachten steeds meer te worden. Hiervoor ben ik naar het ziekenhuis geweest en heb ik allemaal testen gehad om te kijken wat deze klachten waren. Uiteindelijk kwam er dus fibromyalgie uit. Ik kon het maar niet accepteren dat ik dit had. Ik kon met mijn lichaam veel leuke dingen niet doen terwijl mijn vriendinnen dat wel konden zonder gevolgen en dat frustreerde mij absoluut. Ik ging mij daarom verdiepen in fibromyalgie. Ik ging in Facebook groepen en dergelijke, waar ook ervaringen van anderen gedeeld worden. Hierdoor kwam ik erachter dat meer mensen met fibromyalgie last hebben van PDS. Alles viel eigenlijk meteen op z´n plek toen ik de symptomen hiervan las.
Na de zomervakantie van 2020 ging ik studeren. Lange dagen en pauzes, geen goede combinatie in mijn hoofd. Dit heeft echt wel twee en een half jaar geduurd, tot dat ik openlijke gesprekken met mede klasgenootjes kreeg. Ik merkte dat meer mensen hier last van hadden en wel gewoon naar de wc durfde als ze moeten. Ik wilde dat ik dit ook kon en er wat makkelijker mee om kon gaan. Maar door steeds meer gesprekken te voeren met de mensen om mij heen op school, maakte dat wel, dat ik mij ook steeds opener voelde op school op dit gebied. Het is echt nog niet dat mijn ´angst´ weg is hierdoor, maar ik merk wel dat er verbetering in zit na dit soort gesprekken. Dit is ook echt wat ik aan raad aan de mensen die dezelfde struggles ervaren als ik. Praat erover, want dat maakt in ieder geval dat je het gevoel krijgt dat je begrepen wordt.
Reactie plaatsen
Reacties