Ik ben Joëlle en ik ben 24 jaar. Ik ben sportief, studente, eigenaresse van Poowelz en oh ja, ik heb een stoma. Hoewel dat laatste voor veel mensen als hun ergste nachtmerrie klinkt, is dat voor mij niet (meer) het geval. Want wat nou als dit ergste scenario helemaal niet het ergste scenario blijkt te zijn?
Op mijn viertiende begonnen mijn klachten. Als kind was ik nooit ziek. Met mijn optimistische instelling dacht ik ook niet dat het van lange duur zou zijn. Helaas is nu tien jaar later het tegendeel bewezen. Van sondevoeding, een sacrale neurostimulator tot om de dag aan de Moviprep (darmspoelingen). Ik zal alle verdere details besparen. Shit happens dacht ik dan, al was shit juist hetgeen wat niet gebeurde. Mijn dikke darm liet mij in de steek. In de afgelopen jaren heb ik veel medicatie en behandelingen geprobeerd, maar er was niks dat hielp. En als er iets was dat hielp, was dat helaas van korte duur. Ik was altijd ontzettend moe, kon niet naar school waardoor ik d.m.v. zelfstudie vanuit huis mijn vwo-diploma heb gehaald en miste veel dingen die voor mijn leeftijdsgenoten van zelfsprekend waren. De vele darmspoelingen kostten zoveel tijd en energie. Ik ging van teleurstelling, naar teleurstelling, naar uiteindelijk het eindstation: een stoma.
Een stoma? Holy shit, dat is toch voor oudere mensen? Wat moeten anderen wel niet van mij denken? Dat zijn de gedachten die toch even door mijn hoofd spookten. Het was wel echt tijd voor verandering. Wellicht werkt de stoma niet, maar er is maar een manier om daarachter te komen. Uiteindelijk was het echt een bewuste keuze om voor de stomaoperatie te gaan en dat maakt het mentaal denk ik ook wel makkelijker om te accepteren. Corona gooide roet in het eten en dat zorgde ervoor dat mijn operatie werd uitgesteld. Uiteindelijk ben ik in maart ’22 geopereerd. Ook dat ging niet zonder tegenslagen en het duurde wel weer even voordat ik mij weer echt weer mezelf voelde. Omdat ik mijn dikke darm nog heb, is er altijd nog de mogelijkheid om het terug te draaien. Het eerste half jaar heb ik onwijs veel spijt gehad, maar toch wilde ik het wel echt een kans blijven geven. Dit was immers mijn laatste optie op een beter leven. Nu ruim anderhalf jaar later ben ik blij met mijn beslissing. Hoewel er ook zeker momenten zijn waarop ik Jacques (mijn stoma) vervloek, winnen de momenten waarin ik dankbaar ben. Dankbaar voor meer vrijheid en energie.
Voor mijn operatie heb ik goed nagedacht over hoe ik een positieve draai kon geven aan het hebben van een stoma. Hij kwam er immers, dus in plaats van het zien als iets negatiefs, besloot het in een nieuw jasje (of in dit geval hoesje) te steken! Door middel van Poowelz wil ik het taboe rondom de stoma doorbreken en mensen met een stoma het zelfvertrouwen geven dat ze verdienen. Het is niet iets wat verborgen moet worden, je mag hem dragen met trots. Het is het bewijs dat ik sterker ben dan ik had kunnen voorstellen. Want eerlijk, leven zonder een orgaan is toch best wel een superkracht?
Tips: Veel vooroordelen komen echt doordat mensen niet weten wat een stoma is. Door er zelf open over te zijn, merk ik dat er juist positief op gereageerd wordt. Ook heeft het mij geholpen om mijn stoma een naam te geven, waardoor het een makkelijker gespreksonderwerp is en het voor mij makkelijker werd om te accepteren.
Reactie plaatsen
Reacties