Ik heb samengewoond met een vriendin met een darmaandoening. Ik kan me het moment dat ze mij hier voor het eerst over vertelde nog goed herinneren. Het is (en blijft) voor haar een emotioneel onderwerp, vanwege de impact die het heeft op haar leven.
Als huisgenoot en als vriendin heb ik het soms moeilijk gevonden (en vind ik nog steeds lastig) om haar op de juiste manier te kunnen steunen. Het voelt oneerlijk, omdat ik niet weet hoe het is om een chronische ziekte te hebben. Hoe graag ik ook zou willen dat ik haar lasten kon wegnemen, gaat dat helaas niet. Mijn kennis is beperkt tot wat zij me door de jaren heen heeft verteld, wat we hebben meegemaakt en wat ik erover heb gehoord of gelezen op het internet. Hoewel ik haar wil begrijpen, kan ik me natuurlijk niet volledig in haar situatie verplaatsen, wat het lastig maakt om bepaalde dingen die zij doormaakt écht te begrijpen.
Door het samenwonen heb ik niet alleen veel geleerd over de aandoening zelf. Op de een of andere manier rust er nog steeds een taboe op het bespreken van ontlasting in onze maatschappij, maar zij heeft dat taboe voor mij volledig doorbroken. Op een gegeven moment werd het zo normaal dat ik foto's van haar ontlasting gezien heb en ze dagelijks deelde of ze ‘goede’ of ‘slechte’ poep had. Het werd een alledaags gespreksonderwerp en het voelde (en voelt nog steeds) voor mij ook heel normaal. Soms gaat ze naar het toilet met de deur open terwijl ik aan tafel zit te chillen en kunnen we ons gesprek voortzetten. Hoewel sommige mensen dat misschien als 'raar' of 'vies' zouden bestempelen, zie ik het eerder als een teken van echte vriendschap. 😉
Vanaf de buitenkant hoeft een darmaandoening niet zichtbaar te zijn, waardoor ik soms even kan vergeten dat het een groot onderdeel van haar leven is. Want achter een normale en leuke buitenkant, schuilen ups en downs, ontelbare ziekenhuisbezoeken, het uitproberen van diverse medicaties, op voeding moeten letten en het ervaren van stress bij onder andere reizen met het openbaar vervoer.
Naar mijn mening is het allerbelangrijkste, zowel als huisgenoot als vriendin, een goede communicatie. Alles bespreekbaar kunnen maken, goed naar de ander luisteren begrip te tonen en lief zijn voor elkaar.
Samenwonen is net als poepen: soms ruikt het naar rozen en soms moet je de lucht klaren.
Reactie plaatsen
Reacties